De kamer van Jaimy en Orlando

'Dacht ik al.' zei ze grijnzend. Ze was opgelucht, dat ze niet met een elf opgescheept zat. Ze vielen echt wel mee ofzo, maar een vampier was gewoon 10x beter.

"Op deze kamer?" vroeg Jaimy, waarna ze naar Orlando's spullen. 'We could just throw his stuff out of the window,' grinnikte Jaimy. Dat zou zijn straf zijn voor het blijven doorvragen terwijl ze het niet wilde.

'Mijn kamer is ook wit, dus het maakt niet zoveel uit.' ze gruwelde bij het uitspreken van het woord wit. Ze keek even uit het raam van de kamer. 'Mijn kamer heeft uitzicht op de drakenstallen en het bos.' zei ze.

"Vanaf hier zie je ook het bos, alleen vanuit een andere hoek," zei Jaimy, waarna ze de spullen van elf begon op te pakken. "Blijf maar hier, dan weet elf ook weer dat hij niet gewenst is.' Alsof hij dat nog niet wist! .. Maar daar gedroeg hij zich wel naar.

Dawn knikte. 'Ik ga mijn spullen even halen.' Ze liep naar haar oude kamer en liet daar een briefje achter met erop: 'Beste Penelope. Ik heb geruilt met een elf, beter voor iedereen. Gr. Dawn.' Ze legde het neer op een bed en pakte daarna haar spullen. Eenmaal ingepakt keerde te terug naar haar nieuwe kamer. 'Mhh.. muren.. zwart of rood?' vroeg ze terwijl ze ernaar keek.

"Beiden is okay," zei Jaimy, waarna ze de spullen van elf even neerzette en het raam opendeed. Daarna pakte ze de spullen weer op en gooide ze uit het raam. "Much better,' zei ze tevreden. Daarna draaide ze de deur op slot. Elf zou er niet meer in komen, het was zijn kamer nu niet meer.

Orlando wou de deur open doen, maar hij was op slot."Jaimy, laat me binnen. Ik kom mijn spullen halen. Daarna ben ik weer weg." Hij bonsde op de deur terwijl hij zijn woorden hard uitsprak, zodat ze het zou horen.

Dawn grijnsde. 'Arme elf.' zei ze met een pruillipje. 'Je spullen liggen beneden.' zei ze lachend.

De woorden van de heks Dawn drongen langzaam tot hem door."B-Beneden?" Zijn beeldjes ook? Zouden ze gebroken zijn?"Meen je dit serieus?"

Jaimy haalde alleen haar schouders op. 'Moet je ze toch eerst gaan zoeken ben ik bang,' zei ze toen schijnheilig. Haar stem klonk veel te lief vond ze altijd, maar nu vond ze het wel grappig. Met een plof zakte ze weer terug op bed. Dadelijk zou ze gewoon uit het raam gaan hangen en toekijken hoe elf zocht. Geweldige show.

Orlando voelde woede opborrelen. Zijn beeldjes. Zijn kleding. Zijn spaarpot. Het enige wat hij nog had van zijn grootvader. Hij hield de woede onder controle, en wou eigenlijk een pijl in de deur schieten, maar hij hield zich in. Ze zouden hem uitlachen. Hij draaide zich om en beende het gebouw uit, naar buiten.

Meteen opende Jaimy het raam toen ze elf hoorde weglopen, en ging ze op de rand zitten, haar benen aan de binnenkant van de kamer. Wat een aansteller. Zijn spullen lagen buiten. Vre-se-lijk. Ugh.

Orlando stond nu onder het raam, en vond al snel zijn kleding. De kleding boeide hem niet - al waren ze gescheurd. Hij smeet ze aan de kant en zocht tussen de planten en op de tegels naar zijn beelden. Hij werd nagestaard, en mensen giechelden. Het maakte hem niets meer uit, hij wou zijn beelden terug. Toen viel zijn oog op een afgebroken stukje steen. Hij bad met alles wat hij had dat het niet van zijn familie beeld was. Toen hij had stukje steen oppakte, wist hij dat het fout zat. Hij bestudeerde het ronde stukje steen, en het bleek al snel een hoofd te zijn. Het hoofd van de opa van zijn grootvader, en in een stuk steen gehouwd (?) was, en van zoon op zoon was overgegeven. Zijn vingers trilden en hij stopte het stukje steen in zijn zak. De andere stukjes moesten hier ook ergens liggen. Orlando wou niet huilen - hij was verdomme een jongen en geen homo.

Dawn zag het en had het toch met de jongen te doen. Ze dacht even na en zei een spreuk op. 'Distruggere intero.' zei ze. De stukjes vlogen uit alle hoeken naar elkaar toe, en voor je het wist, was hij weer heel. Zonder een barstje te zien.

Orlando keek omhoog, en zag Dawn."Bedankt," schreeuwde hij omhoog. Hij pakte de beeldjes en kleding op. Hij hing de kleding over zijn arm, en de beeldjes hield hij stevig vast. Hij liep snel weer naar binnen, naar z'n nieuwe kamer.

Dawn knikte en keerde zich om. Ze zuchtte even en dacht na over verf. 'Jammer dat we in Magics geen goede verf hebben. We zullen moeten wachten tot de poort zich opent...'

Crap. Een tikkeltje beledigd keek Jaimy Dawn aan. Ze hoorde haar te helpen, niet elf. 'Kun je de muur niet in een bepaalde kleur toveren?' vroeg ze toen. 'Je bent toch een heks?"